مرکز دمشق، از روی خیابان «المزة» جایی که سفارت ایران است در آن، می‌گذری؛ بعد از پل روگذر، در منطقه «دمشق القدیمة» سمت چپ، تابلو «مقام السیدة رقیة» را نشان می‌دهد. «قلعة دمشق» خیابانی باریک است که شش-هفت نیروی نظامی با لباس ارتشی در ورودی آن ایستاده‌اند.

کسی که این روزها در دمشق گذری کند، ایست‌های متعدد بازرسی برایش عادی می‌شود. خودرو استیشن ایستاد. «جون» «دستی» را کشید و به «مدافع» گفت: «السفارة الایرانیة». «مدافع مسلح» سلاحش را به دست دیگرش سپرد و یک دست روی سر گذاشت و گفت: «علی رأسی.. تفضل»؛ و راه را باز کرد.

راه، منتهی به «جامع الامویین» است. کوچه‌ای قدیمی که پس از گذر از زیر طاقی نسبتا کوچک و یک پیچ، دیوار مسجد جامع «امویین» با رنگ تیره و روشن یکی درمیانش پیدا می‌شود. اینجا مسیر دو راه می‌شود. سمت راست ورودی «جامع الامویین» و بازار «حمیدیه» و «صلاح الدین ایوبی» و سمت چپ در امتداد کوچه‌ای تنگ، «العمارة الجوانیة» و «حرم سه ساله دمشق». معروف به «العمارة»؛ این را یک مدافع دیگر می‌گوید اما نمی‌داند اسم دقیق کوچه چیست و حتی نمی‌داند که این کوچه تا حرم با همین اسم نیست و کمی جلوتر اسمش هست «جادة الغزی». چند قدم جلوتر تابلو کوچه معلوم است. مدافع را صدا زدم «شارع الکلاسة یا حبیبی».